حکایت دشمنان نئولیبرالیسم

1. نزدیک به سه دهه است که نئولیبرالیسم به دشنام رایج در ادبیات گفتاری ونوشتاری طیف وسیعی از معترضان به معضلات و کاستی های موجود در جهان بدل گشته است. فعالان ضد سرمایه داری ، مخالفان جهانی شدن ، سندیکاهای کارگری ، فعالان محیط زیست ، روشنفکران پست مدرن و ... برای نشان دادن ریشه مشکلات موجود در جهان یا مسائلی که به گمان آنان مشکل تلقی می شود ، انگشت اتهام به سوی نئولیبرالیسم نشانه گرفته اند . نئو لیبرالیسم را می توان مخرج مشترک دشنام های کنش .گرانی دانست که ضدیت با فرایندها و رویه های موجود در جهان را مبنای کنش خویش قرار داده اند
آنچه تحت عنوان ضدیت با نئولیبرالیسم در کشورهای غربی و اقتصادهای سرمایه داری در جریان است چندان عجیب و غیر قابل فهم نیست اما ماجرا از آنجا جالب می شود که در ایران نیز عده ای مدعی اند اجرای سیاست های نئولیبرال در قالب برنامه های توسعه پس از پایان جنگ ایران و عراق ، عامل بسیاری از کاستی و پلشتی های موجود است و دائما نسبت به خطر رشد نیروها و جریان هایی که به باور آنان "نئولیبرال" هستند هشدار می دهند! به زعم آنان ، نئولیبرالیسم برچسبی است که با چسباندن آن بر پیشانی مخالفان ، می توان آنان را منکوب و بی اعتبار کرد.
اما آیا به راستی هیچگاه در ایران سیاست های اقتصادی نئولیبرال اجرا شده است که حال نئولیبرالیسم باید پاسخگوی عوارض و کاستی های آن باشد؟ اصلا نئولیبرالیسم چیست؟ آیا نئولیبرالیسم همان چهره مخوفی است که که مخالفانش ترسیم کرده اند؟ آیا از نئولیبرالیسم چیزی هم می توان آموخت؟ آیا از آموزه های نئولیبرال می توان برای زدودن برخی ابعاد نامطلوب در سپهر عمومی کشور بهره گرفت؟